به گفته فضانوردان خوابیدن در فضا واقعا چگونه است؟

روال خواب یک فضانورد در فضا کاملاً متفاوت از روال معمول روی زمین است. آنها باید خود را در یک کیسه خواب که دارای بریدگی برای صورت است فرو کنند. سپس، به دلیل جو بی وزن، آنها باید کیسه خواب را به چیزی ثابت وصل کنند، معمولاً دیواری در داخل کابین خواب شخصی، که در آن شب را می گذرانند.

تحقیقات ناسا نشان می دهد که فضانوردان به طور متوسط ​​فقط 6 ساعت در شب می خوابند، اگرچه بیشتر ماموریت ها شامل 5/8 ساعت خواب میباشد. به دلایلی مانند موارد زیر، خوابیدن در فضا می تواند چالش برانگیز باشد:

 

__ چرخش به دور زمین می‌تواند ریتم شبانه‌روزی فضانوردان را از بین ببرد و خوابیدن در زمان خواب را دشوارتر کند، به همین دلیل برخی از آنها در فضا از داروهای خواب آور استفاده میکنند.

 

__ کابین های خواب به اندازه یک باجه تلفن کوچک هستند و در مقایسه با یک اتاق خواب معمولی می توانند احساس تنگی و سر و صدا داشته باشند.

 

__ تلاش بدن انسان برای انطباق با گرانش که بسیار ضعیف است اما صفر نیست، می تواند باعث ناراحتی فیزیکی موقت مانند کشش ستون فقرات شود. قرار گرفتن در معرض طولانی مدت می تواند باعث مشکلاتی در استخوان و عضله شود.

 

__ در حالی که ایستگاه فضایی بین‌المللی دارای روشنایی ویژه برای فراهم کردن خواب بهتر است، اما همچنان فضانوردان را با سر و صدای فن ها هنگام گردش هوا اذیت می‌کند و آنها را در محیطی با دمای حدود 72 درجه (گرم‌تر از دمای مناسب برای خواب) قرار میدهد که منجر به اختلالات خواب می‌شود.

 

__ همچنین بسیاری از فضانوردان از هیجان رسیدن به آرزوی دیرینه که بودن در فضا میباشد خوابشان نمیبرد. به خصوص در چند روز اول رسیدن به فضا که هیجانشان بیشتر است.

 

با این حال، در حالی که بسیاری از فضانوردان می گویند که برای خوابیدن تلاش بسیار میکردند، دیگران اقرار کرده اند زمانیکه در فضا میخوابیدند بهترین خواب زندگیشان بوده است.

 

چگونه فضانوردان در یک محیط بدون وزن و با گرانش بسیار کم می خوابند

خوابیدن در فضا برای فضانورد ناسا، نیکول استات، که دو پرواز فضایی انجام داده و بیش از 100 روز را در فضا گذرانده است، یک تجربه "بزرگ" بود. در گرانش بسیار کم کلمه بالا یا پایین معنا ندارد، بنابراین فضانوردان می توانند انتخاب کنند که در هر جهتی که راحت هستند بخوابند.

استات میگوید: "من همیشه سقف را برای خوابیدن انتخاب می‌کردم، زیرا دیگر کجا می‌توان روی سقف خوابید؟!".  خیلی جالب بود که کیسه خواب خود را بالای سرتان ببندید و آنجا شناور شوید، شبیه دراکولا که از دیوار بالا می رود.

برای ایمنی، اغلب لازم است که فضانورد کیسه خواب خود را به چیزی ببندد. ریچارد گاریوت میگوید: در غیر اینصورت آنها آنقدری بی هدف شناور میمانند تا به سمت دریچه هوا کشیده شوند.

(ریچارد گاریوت اولین فضانورد از نسل دوم فضانوردان است که از سال 2008 مدت 12روز را در فضا سپری کرده است.)

اما مطمئناً این تنها راهی نیست که یک فضانورد وقتی خواب است سر جای خود بماند.

گاریوت می‌گوید: «یکی از خدمه‌ام که به سادگی خوابش میبرد، در وضعیتی شبیه جنین قرار می‌گیرد و بند کفشی را به زمین می‌بندد و می‌خوابد. «به پایین راهرو نگاه می‌کردم و او را می‌دیدم که از بند کفشی در وسط راهرو آویزان است.»

استات، نویسنده کتاب "بازگشت به زمین:آنچه زندگی در فضا درباره سیاره خانه مان و ماموریت ما برای محافظت از آن به من آموخت." می‌گوید: «دو روز اول اولین پرواز کمی سخت بود، زیرا وقتی از محیط گرانشی خارج می‌شوید، ستون فقرات شما کشیده می‌شود و باعث کمردرد می‌شود.

در حالی که او به طور معمول برای تسکین کمردرد خم می‌شد و کمی کشش می‌داد، اما در گرانش خیلی ضعیف مؤثر نبود. خوشبختانه درد بعد از چند شب برطرف شد.

بسیاری از فضانوردان، مانند استات، همینکه که بدن و مغزشان نسبت به کمبود گرانش عادت میکند، بی‌وزنی را به‌طور باورنکردنی آرامش‌بخش می‌دانند.

گاریوت میگوید: "وقتی حدود 24 ساعت روز را در فضا شناور هستید، می توانید تمام ماهیچه های بدن خود را شل کنید و ناخدآگاه حالت جنین بگیرید، به معنای واقعی کلمه هیچ فشاری روی هیچ مفصل، ماهیچه یا استخوانی وجود ندارد."

اما برای گاریوت، که همچنین می‌گوید او «مرد نبرد با مشکلات خوابیدن در فضا» است، این احساس بی وزنی یک چالش بود.

خوابیدن در فضا هم مشکلات خودشو داره !!